Vuka Pop-Mladenova je rođena u Paraćinu 1885. godine, a umrla je 1951. u Beogradu.
Imala je dve strasti: Vranje i Boru Stankovića.
Sa šesnaest godina se doselila u Vranje i u njemu je proživela svoje najlepše godine, ali i pored toga nije se ostvarila u obema svojim ljubavima. Bora Stanković joj je davao savete o književnosti, ali nije verovao da žene mogu da budu pisci. Njihova ljubavna vega se zasnivala na njegovim retkim posetama i njenim retkim odlascima u Beograd, a najvažnije od svega je to što je Bora na tu ljubav gledao kao na nešto prolazno, pa o njoj nije ni pisao. O vezi su svedočili njihovi savremenici i sama Vuka. I pored toga, Bora je ostao njen trajni uzor.
Vuka je bila najostvareniji književni sledbenik Borisava Stankovića, ali njeno delo biva zanemareno u potounosti nakon Drugog svetskog rata, a na to su presudile okolnosti u kojima se našla. Vuka je preživela ličnu tragediju gubitka deteta i propasti braka. Odlazi u Beograd i nastavlja da živi kod sestre čiji je muž bio Nedićev oficir.
Vuka se bavila i slikanjem negdašnjeg života u Vranju koji se sastojao od negovanja starih adeta i poštovanja nepisanog čaršijskog reda. Posebno su je zanimali odnosi srpskih i turskih porodica, i iz toga proizilazi zbirka priča ,,Ljudski jadi”, priče života iz starog Vranja.
Autor teksa: Miljana Pešić