Davne 1767. godine, 25. aprila, na Majevici u selu Gornja Trnova, kod Ugljevika, gde je planirana izgradnja replika njegove rodne kuće, rođen je Filip Višnjić, jedan od najpoznatijih srpskih guslara i tvoraca srpskih narodnih pesama.
Još kao dete, Filip je oslepeo od velikih boginja. Bio je profesionalni pevač. Putovao je po čitavom Bosanskom pašaluku, sve do Skadra sa guslama u rukama. Pevao je Srbima po selima i na manastirskim saborima, a prolazeći kroz gradove, pevao je i na dvorovima turskih prvaka.
Ove dve publike su tražile različite pesme, te je Višnjić imao dva različita repertoara. Jedan za hrišćanske, a drugi za muslimanske slušaoce. Pesme koje je pevao o Svetom Savi karakteristične su za manastirski, hagiografski repertoar slepih pevača.
ŽIVOT FILIPA VIŠNJIĆA
Filip Višnjić je bio iz bogate porodice Vilića. Rano je ostao bez oca, a nakon tog gubitka majka mu se preudaje i odvodi četvorogodišnjeg Filipa, po njenom nadimku Višnja, po kom kasnije on dobija i prezime, sa sobom.
Sa osam godina, Filip je preležao boginje koje su mu oduzele vid i ostavile ožiljke na licu. Te 1787. godine, Viliće je zadesila nesreća. Turci nasilnici, svrativši u njihovu kuću, udare na čast jedne žene, lepe Đurđije. Kako bi se osvetili, Vilići jednog Turčina poseku, dok drugog obese pred kućom, o šljivu. Kazna zbog toga ih je vrlo brzo stigla, te svi odrasli muškarci, tri strica i jedan stričević, bivaju odvedeveni u Zvornik, gde su i ubijeni. Porodici je oduzeto carsko pravo i ime Vilića se skoro zatrlo.
Tih godina mu je umrla i majka, te je Filip morao da se snalazi za hleb kako bi preživeo. Naučivši da svira gusle, napušta Međaše, proseći za hleb i potucajući se drumovima. Obišao je Bosanske pašaluke, Hercegovinu i došao do Skadra. Pevao je hrišćanskoj raji u selima i manastirima, a svraćao je i na dvorove muslimanskih prvaka koji su ga primili sa poštovanjem. Filip Višnjić je u svom repertoaru imao pesme i za raju i za gospodu.
Prvi srpski ustanak, Filip je dočekao u svom zavičaju. Slušao je lako se turske vojske skupljaju na Drini i odlaze da uguše bunu, kao i njihov beg nakon velike srpske pobede na Mišaru. Srpska vojska se 1809. godine povlačila iz Semberije u Srbiju, a zajedno sa njom je došao i Filip. Od tada kreće njegov život na drinskom ratištu. Svojom pesmom je bodrio srpski narod da ide napred.
Pevao je i Karađorđu, ćutljivom voždu, koji je s njim progovorio tek nekoliko reči. Filip je bio omiljeni gost u kućama ustaničkih vojvoda Luke Lazarevića i Stojana Čupića.
Nakon propasti Prvog srpskoh ustanka, Filip Višnjić prelazi u Srem i nastanjuje se u selu Grku, današnje Višćićevo. U tom selu je vodio sličan način života kao i pre ustanka, išao je širom Srema, Bačke, Slavonije, Banata pevajući pesme, osim što je ovog puta njegov repertoar potpuno drugačiji. Glavne pesme su bile o srpskoj buni koje je sam Filip ispevao.
Sa Vukom Karadžićem se nalazi u manastiru Šišatovcu 1815. godine i dozvoljava mu da zapiše sedamnaest pesama, četiri satire i trinaest novih, ustaničkih.
Umro je 1834. godine u Grku, a seljaci su ga sahranili na svom groblju i na velikoj krstači od hrastovine mu urezali gusle.
Filip Višnjić je srpskom narodu dao epiku novog tipa, ustaničku, oslobodilačku, revolucionarnu pesmu, koja ima snažna individualna obeležja. On stoji između narodne pesme i Njegoša, između usmenog i književnog stvaralaštva.