Borisav Bora Stanković, jedan od najvećih pisaca srpske književnosti rođen je 25. marta 1876. godine u Vranju. Njegovi roditelji, otac Stojan, koji je bio obućar, i majka Vaska, koja je bila domaćica i kćer bogatog vranjanskog trgovca Riste Grka, preminuli su dok je Bora bio jako mlad, te je starateljstvo nad njim preuzela njegova baba Zlata, baba po ocu. Otac Stojan, preminuo je 1881., a majka Vaska 1883. godine. Borisav je imao i mlađeg brata po imenu Timotije, koji je preminuo u drugoj godini života.
Iako ga život ,,nije mazio”, Borisav je kroz razne nedaće ,,uspeo da dođe” do titule ,,najpoznatijeg i najznačajnijeg Vranjanca”. Završio je Osnovnu školu i sedam razreda Gimnazije, koja je dobila ime po Bori. Osmi razred Gimnazije, završio je u Nišu. Posle smrti Baba Zlate, upisao je Pravni fakultet u Beogradu 1896. godine na odseku ekonomije, gde je i diplomirao 1901. godine.
Njegova baka, čuvena baba Zlata, koja mu je bila glavna inspiracija za pripovetke ,,Tetka Zlata” i ,,Uvela ruža”, potiče iz stare i ugledne, ali siromašne porodice, gde je Bori često pričala o ,,starom” Vranju. Preminula je 8. februara 1896. godine, gde je Bora prinuđen da zbog finansijske situacije proda baba Zlatinu kuću lokalnom svešteniku.
Borisav Stanković je bio propovedač, romansijer i dramatičar srpskog realizma. Kompletno njegovo književno delo se vezuje za vranjski kraj i Vranje. Likovi iz njegovih dela su oblikovani prema pričama koje je slušao, gde su karakterne osobine raznih ljudi oblikovane po Borinom opisu i na taj način dobijale pun izgled. Njegova dela se svrstavaju u realizam, sa osobinama naturalizma, dok ga savremena kritika opisuje kao začetnika moderne srpske književnosti.
Bora važi za nekog ko je prvi uveo ,,vranjanski” govor u književnost, pri čemu je često nailazio na kritike mnogih savremenika i književnika, koji su kritikovali njegov stil pisanja i jezik, okarakterišući ga da njegova dela ,,nisu pismena”.
U teškim i ratnim periodima, kao i vremenu gde se dobar deo mladih pisaca okreće Zapadu i njihovim uzorima, on ostaje ,,veran” i privržen tradiciji i realizmu. Njegova dela su okarakterisana kao ,,naklonjena patrijarhalnom svetu stare Srbije”. On je često opisivao tragedije, tragične ličnosti i junake koje propadaju kao ,,poetične žrtve ljubavi”. Često je Vranju davao na značaj, isticao upečatljivost grada i težio ka prostoru odakle potiče. On je kroz prozu koju je pisao nadanjivao osećaj fatalizma. Pisao je pripovetke, romane i drame gde je kroz svoj stil pisanja oslikavao vreme i okruženje u kojem se nalazio.
Svoje prve književne radove u vidu pripovetki 1898. godine Bora Stanković objavljuje u časopisu ,,Iskra” i to pod naslovom ,,Stanoja”, ,,Đurđevdan” i ,,Prva suza”, gde već 1899. godine objavljuje i prvu zbirku ,,Iz starog jevanđelja”, za kojom su ubrzo usledile i knjige ,,Božji ljudi” i ,,Stari dani”. U časopisu ,,Golub” objavljuje radove u vidu pesama pod nazivom ,,Majka na grobu svog jedinca” i pesmu ,,Želja” 1900. godine. Kasnije, 1902. godine izdaje jedno od najpoznatijih njegovih dela, ,,Koštana”, u časopisu ,,Zvezda”. Po njegovim rečima, ,,Koštana je bila pozorišna igra u četiri čina”. Dve godine kasnije je ovo delo odštampano u ,,Srpskom književnom glasniku”, ali zbog govora nailazi i na prve velike kritike.
Godine 1910. objavljuje remek delo srpske književnosti u vidu romana pod nazivom ,,Nečista krv”. U vreme Prvog svetskog rata je bio zarobljen u Podgorici od strane Austrougara i biva premešten u logoru ,,Derventa”, gde je pisao memoare o Beogradskim prilikama u delu ,,Pod okupacijom”. Oslobođen je zbog zalaganja književnika Koste Hermana. On je za vreme rata bio i poslanik Ministarstva vera, gde se 1915. godine sa porodicom odlazi u Niš.
Nakon Prvog svetskog rata zasniva radni odnos u Ministarstvu prosvete Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, gde u Beogradskim novinama piše o kulturi i kulturnoj rubrici. Posle nekoliko godina, tačnije 1920. godine u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete postaje činovnik. Zbog pritisaka i optužbi okupiranih novinara, povlači se iz javnog i književnog života, kao i zbog bolesti. Četiri godine kasnije obeležava trideset godina od izdavanja njegove najveće drame ,,Koštana”, koja opet kreće sa štampom i igrom u pozorištima.
Sam rad i postojanost njegovih dela ostavili su veliki utisak i pridale veliki uticaj na kulturu i formiranju identiteta Vranjanaca. Kao dokaz o značaju Bore Stankovića za Vranje, po njemu je Gimnazija, koju je pohađao, dobila ime. Pored škole, njegovo ime nose i Gradska biblioteka, pozorište i ulica u centru grada, dok se u gradskom parku nalazi bista Bore Stankovića. Kuća Bore Stankovića, koja je izgrađena davne 1855. godine, pretvorena je u muzej posvećen Borinom životu, radu i delu, a 2018. godine i renovirana. Kao dokaz o značaju, poznata je činjenica da je, sada već zatvorena fabrika ,,Koštana”, dobila ime po liku iz istoimene drame.
Borisav Stanković je bio oženjen Angelinom Milutinović iz Beograda, sa kojom je imao tri kćeri. Pre zarobljivanja od strane Austrougara, Bora je provodio nekoliko meseci u Parizu, gde je nakon povratka radio kao carinik na železničkoj stanici u Beogradu i poreznik. Preminuo je 21. oktobra 1927. godine u Beogradu, gde je sahranjen na Novom groblju.
Prva izdanja dela Borisava Stankovića:
– Iz starog jevanđelja, Radikalna štamparija, Beograd, 1899.
– Božji ljudi, Braća M. Popović, Novi Sad, 1902.
– Koštana: komad iz vranjanskog života u četiri čina sa pevanjem, Štamparija Petra Jockovića, Beograd, 1902.
– Stari dani, Srpska književna zadruga, Beograd, 1902.
– Pokojnikova žena, Knjižarnica Bože O. Dačića, Beograd, 1907.
– Nečista krv, Nova štamparija „Davidović“, Beograd, 1910.
– Dela Borisava Stankovića, priredio Dragutin Kostić, Odbor za izadavanje dela Borisava Stankovića, Beograd, 1928–1930:
– Knjiga: Koštana; Tašana; Jovča, 1928.
– Knjiga: Nečista krv, 1928.
– Knjiga: Gazda Mladen, Pevci, 1928.
– Knjiga: Stari dani, 1928.
– Knjiga: Iz moga kraja; Božji ljudi; Njegova Belka, 1928.
– Knjiga: Moji znanci, 1928.
– Knjiga: Pod okupacijom, 1929.
– Knjiga: Nastup; Pečal, 1930.